Lazaret

Przytułek i szpital prowadzony przez Zakon Otwartej Dłoni. Jego białe ściany obecnie nieco przyblakły, ale chyba nie spotkało to entuzjazmu prowadzących go braci i sióstr - przed drzwiami zawsze jest pełno biedaków oczekujących na pomoc lekarską lub wspomożenie materialne.

NARCYZ
Czarodziej przechodzi przez niższą dzielnicę. W końcu dochodzi przed szpital. Widzi, jak przed jego murami stoi znaczny tłum - niektórym z osób brakuje jakichś kończyn, inni mają widoczne oznaki chorób, a wszyscy wyglądają biednie. Pośród nich uwijają się kapłani i kapłanki w białych szatach.

Nunu spokojnym krokiem chodzi po szpitalu, szukając kogoś, kto nim kieruje.

NARCYZ
Ciężko to ocenić. Wszyscy kapłani, którcyh mag widzi, są zajęci udzielaniem pomocy pacjentom. Nagle przed Narcyzem staje młody, ciemnowłosy chłopak - również nosi białą szatę, ale nie ma na niej zdobień, które widać u starszych.
- W czym mogę pomóc? - pyta.

Nunu odparł spokojnym głosem: Czy jest tu ktoś, kto mógłby przyjąć do społeczności człowieka, nad którym ciąży klątwa, kogoś, kto poszukuje oczyszczenia, odkupienia grzechów, kogoś, który znalazł swą drogę życia?

NARCYZ
Chłopak przez chwilę się namyśla. Wyraźnie przetrawia to, co powiedział Narcyz.
- Klątwa. - w końcu stwierdza. - Nie mam o tym pojęcia... Spytaj ojca Mauritusa - wskazuje na starszawego kapłana, który nachyla się nad jakąś kobieciną.

Nunu podszedł do kapłana, trącił go lekko dłonią, po czym rzekł : Przepraszam ojcze Mauritusie, że zawadzam, ale czy jest jakaś możliwość, bym mógł zostać wyznawcą Pocieszycielki i oczyścić się z klątwy, która nade mną tkwi?

NARCYZ
Mężczyzna odwraca się. Lekko łysieje, a na jego twarzy jest pełno zmarszczek.
- Klątwa? - patrzy na Narcyza zafrasowany. - Poważna sprawa... Porozmawiajmy w moim gabinecie. Poradzi pani chyba już sobie? - rzuca w kierunku pacjentki, a kiedy ta przytakuje, kieruje się w głąb szpitala.

Nunu szybkim krokiem podążył za mężczyzną.

NARCYZ
Kapłan wprowadza Narcyza do jednego z pokoi. Jest tu spory bałagan - na biurku walają się jakieś księgi i papiery, a także próbowki i naczynia. Na ścianie wisi święty obrazek.
Mauritius siada na krześle i wskazuje czarodziejowi drugie.
- Zatem... klątwa, tak? - zagaja rozmowę.

Nunu odparł: Tak - po czym opowiedział, co i jak, dodając - Żałuję tego. Młodym, i głupim jestem, popełniam błędy, ale przekonałem się o jednym, że nie mi życiem szafować. Ojciec rację miał - po czym spuścił głowę.

NARCYZ
Uzdrowiciel odchrząkuje i splata dłonie.
- W porządku, ale proszę o wybaczenie... Czy mogę usłysześ jakieś szczegóły?

Nunu opowiedział całą historię rzucenia na niego klątwy, opisał kto ją rzucił, jakich słów użył i opisał to uczucie, które go wtedy przeniknęło.

NARCYZ
Kapłan na chwilę się zamyśla.
- Hmm. Nie obraź się chłopcze... Ale Twoje zachowanie było dosyć dziwne. W sumie to, choć nie znam się na pogańskich obyczajach, mam wrażenie, że to Ty sprowokowałeś ta bójką... Powinieneś to jakoś odpokutować.

Ja się nie obrażam. Chciałem to odpokutować poprzez użycie mego daru magii życia do pomocy innym, ale ta klątwa sprawia, że mam problemy z jej używaniem, ale mogę spróbować. W każdej wolnej chwili będę przychodził tu pomagać. Nie wiem jak często to będzie, bo czeka przede mną Ceremonia, może zostanę adeptem, ale pomagać będę - rzekł Nunu.