Kruczy Dwór (poza miastem)

Laverne kręci głową. Czujesz jak staje za Tobą jego strażnik.
- Ja zaufałem Ci na tyle, że puściłem Cię samego, abyś poszedł do swojego pokoju. Jak widać, byłem zbyt łatwowierny. Ty natomiast widać w ogóle mi nie ufasz. Jak masz być uczniem człowieka, któremu nie wierzysz? Dlatego, albo złożysz w tej chwili przysięgę na cienie Twoich rodziców, na wszystko co dla Ciebie ważne, że od tej pory będziesz co do joty mówił, co Ci polecę - albo wynoś się z mojego domu.

Jedyne, na co mogę złożyć przysięgę, to na własne życie. Jak Cię nie posłucham, to będziesz miał prawo mnie zabić, trudno - odrzekł.

- Gdybym miał wobec Ciebie złe zamiary, zrobiłbym to już teraz. I Uwierz mi, nie sprawiłoby mi to żadnego problemu. A teraz, jeśli chcesz abym pewnego dnia zaufał Ci na tyle aby zapoznać z moimi eksperymentami - zrób, co mówiłem. Miłych snów. - Z tymi słowami Laverne odwraca się i znika w głębi piwnicy.
- Głupi dzieciak - burczy pod nosem strażnik.

Nunu miał chęć połehtania tego strażnika żelazem, jednak spokojnie poszedł za strażnikiem.

Strażnik prowadzi Cię do pokoju. Potem zostawia, zamykając za sobą drzwi.
Pokój.... Cóż, nie ma luksusów, ale jest znośnie. Choć pościel jest nieco zatęchła i pocerowana, to jednak czysta i nie ma w niej robactwa. Oprócz łożka w pokoju jest szafka z pustymi półkami i komódka, na której w wazonie stoją zwiędłe kwiaty.
W rogach ścian dostrzegasz pajęczyny.

Nunu odłożył swój miecz i resztę rzeczy na półki, po czym położył się na łóżku, na którym momentalnie zasnął.

NARCYZ
Zapadasz w mocny, ale niezbyt zdrowy sen - chyba specyfik wciąz w jakimś stopniu działa. Twoje sny wypełniają widziała i koszmary.

Nunu rzucał się po łóżku, będąc w objęciach Morfeusza torturowanym przez tą samą wizję, którą widział dzisiejszego dnia.

RASSIEL
Iskander prowadzi Cię poprzez korytarze Dworu. Wnętrze posiadłości nie prezentuje się imponująco - wyleniałe dywany i tynk gdzieniegdzie opadający ze ścian. Dorian zaprasza Cię do salonu. Kiedy siadasz na jednej z kanap (o pocerowanym okryciu)
Iskander przystaje i patrzy z lekkim niepokojem przez okno na SŁońce, które już niemal zaszło. Uderza się lekko w twarz, jakby właśnie sobie przypomniał o czymś ważnym. Odchrząkuje.
- Panienika wybaczy, ale jest już późno... A ja mam niecierpiąca zwłoki sprawę. Muszę pozostawić na razie panienkę tutaj... Proszę poczekać, zaraz mój pryncypał przyjdzie i z panienką porozmawia.
Kłania się lekko i z tymi słowy wychodzi. Zostajesz sama w salonie.

Z lekkim rozbawieniem patrzy na Doriana. Powstrzymuje się by za nim nie pójść. Jednak ciekawość jest silniejsza i cicho stąpając śledzi go chwilę przy okazji sprawdzając wnętrze. Po chwili wraca do pomieszczenia z pocerowaną kanapą i przyjmuje grzeczną postawę- złączone kolana i ułożone na nich ręce. Szepcze pod nosem, rozglądając się po pokoju.

RASSIEL
Kiedy podchodzisz do progu, aby spróbować pójść za Iskanderem widzisz, że w poprzek progu stoi kot. Wpatruje Ci się prosto w oczy. Czujesz się lekko nieswojo, widząc jego świdrujące spojrzenie.

Przypomina sobie koty, które często odwiedzały jej rodzinną wioskę, były duże, prążkowane, ale też nigdy nie atakowały gdy nie zostały sprowokowane, niektóre zostały nawet udomowione przez starszych elfów, miały swój charakter, ale często też towarzyszyły na polowaniach. Nie zważając na dziwne spojrzenie kota, podeszła do niego uśmiechając się przyjaźnie i próbując pogłaskać.

RASSIEL
Kot patrzy na Ciebie nieco nieufnie, ale nie odsuwa się. Kiedy go dotykasz, czujesz jak jeży lekko sierść, ale po chwili najwyrażniej przekonuje się do Ciebie i zaczyna mruczeć i się łasić.
- Widzę, że poznała już pani Azraela. - słyszysz nagla nad sobą cichy, spokojny głos. Kiedy podnosisz wzrok, widzisz przed sobą mężczyznę. Jest ubrany w niebieską, długą szatę siegająca aż do podłogi, a na głowie ma dziwną czapkę (coś w rodzaju czepka) tego samego koloru. Ciężko określić jego wiek - nie ma zmarszczek, ale jednak jego pergaminowa skóra na twarzy i coś... trudnego do określenia w oczach, sugerują, że nie jest młodzieniaszkiem.
- WItam w Kruczym Dworze. - kontynuuje, w dalszym ciągu tym samym cichym tonem (prawie szepcze, ale jednak każde słowo jest wyraźne). - Nazywam się Augustus Laverne i jestem właścicielem.

Nieco wystraszona oderwała rękę od kota, zerknęła na Augustusa. Dygnęła i odparła:
- Jestem Rassiel. Miły kotek. W "Smoczym Oddechu" natknęłam się w poszukiwaniu zajęcia na Iskandera. Właśnie czekałam na pana, gdy zwrócił moją uwagę Azreal.- Uśmiecha się.- Dorian wspominał, że znajdzie się u pana praca dla mnie.

- Naprawdę, tak powiedział? - w głosie Laverne'a slychać lekkie powątpiewanie. - Skoro już jednak pani tu przyszła... Usiądźmy. - Wskazuje Ci kanapę, a sam sadowi się w fotelu. Natychmiast kot wskakuje mu na kolana. Laverne zaczyna go machinalnie głaskać swoją dłonią o długich, wąskich palcach.
- Zatem - czym się pani zajmuje? - pyta.