Elfia osada

Ucieszyła się, że może zaufać kapłance. Jej słowa były kojące.
-Zapewne nie, źle to zrobiłam... jednak pewnie z własnej woli nikt mi nie powie kto to jest...-Zainteresowała się dalszymi słowami kobiety.- Jaki był jego pracownik? Taki sam nieostrożny i nierozważny jak ja?

RASSIEL
- Nie. Miałam na myśli, że też był półelfem. - stwierdza kapłanka.

W takim razie nie znam go, od niedawna pracuję dla Laverne'a. Zatrzymam się tutaj trochę dłużej, nawet jak dowiem się wszystkiego. Mistrz Crevan obiecał mi trening.- Zachichotała.- Ostatnio niezbyt dobrze mi poszło, ma zamiar przysłać kogoś komu dorównam umiejętnościami.- Przerwała i zaczerpnęła powietrza.- Może pani mi powie coś o Morgimusie Qerwim?

RASSIEL
- Morigmus Qerwim był potężnym czarnoksiężnikiem. Właściwie nie wiem, czy był, gdyż nigdy nie odnaleziono jego ciała... A nie sądzę, żeby umarł ze starości. Niestety, to przedstawiciel naszej rasy... I prawdziwa hańba dla nas. Wiele zła uczynił. - w głosie kapłanki słychać smutek. - Ciekawe, czemu Laverne się nim interesuje... Czyżby podejrzewał nas, że udzielamy mu schronienia?

-Może was podejrzewać, ale pewnie ty też nie wiesz wszystkiego, pytał się również czy ktoś do was przyjeżdża w niedalekim czasie. Jego obawy wskazują na to, że na prawdę obawia się Morigmusa w waszej wiosce.
-A co takiego zrobił, że wstydzicie się jego imienia?

RASSIEL
- Morigmus... Był wielkim czarodziejem... Jak wielu przed nim, tak i jego uwiodła wizja potęgi. Wojna przez niego rozpętana pochłonęła wiele istnień - a poszło za nim wielu zarówno elfów, jak innych istot.... Co prawda jego ,,Wielkie Dzieło" nigdy nie było tak potężne, jak Armia Mrocznego Oświecenia, czy Bractwo Ognia Piekielnego, ale i tak zapisało się strasznymi zgłoskami w historii czarnej magii...
Niepoki mnie to, co mówisz. Chyba będziemy musieli porozmawiać z Laverne'm, o co mu właściwie chodzi. - stwierdza kapłanka.

-Nie możemy tak otwarcie z nim rozmawiać, bo od razu stracę pracę i darmowy pokój. Jednak miałam dostarczać mu raporty, zostawiając je w starym drzewie niedaleko wioski. Może to by jakoś wykorzystać?- Zadumała się.- Nic nie przychodzi mi do głowy.

RASSIEL
- Mi przychodzi do głowy. - stwierdza kapłanka. - Po prostu pójdę tam i z nim porozmawiam. Możesz iśc ze mną. - podnosi się z ławki.

-W takim razie idę z tobą.- Śmieje się pod nosem.

RASSSIEL
Nagle kapłanka zaczyna się zachowywać lekko dziwnie. Zaczyna lekko dyszeć, a na jej twarzy pojawia się grymas bólu. Jej palce zaczynają się zaciskać i rozprostowywać.

Dziewczyna pośpiesznie odmawia modlitwę i patrzy na dalszy tok wydarzeń.

RASSIEL
Kapłanka odwraca się. Rassiel widzi, jak ukradkiem wyjmuje z habitu małą manierkę i wychyla łyk. Potem chowa ją i prostuje się. Na jej czole widać kilka kropli potu.
- Dobrze... Zatem prowadź. Po drodze poprosimy kogoś o eskortę. - stwierdza.

Rusza truchtem w stronę dworku w Vitince. Co chwila ogląda się za siebie czy kapłanka wciąż za nią idzie. Postanowiła, że będzie nieugięta i bez względu na konsekwencje doprowadzi do spotkania jej pracodawcy i elfki, zarazem wiedziała, że bez kary się nie obejdzie. Wiedziała, że wkrótce będzie musiała sobie poszukać lepszej pracy.

RASSIEL
Po drodze kapłanka poprosiła jednego z z elfich myśliwych o pomoc. Ruszyli za Rassiel. Łowca biegł. Co do kapłanki, to nie wiadomo w jaki sposób się poruszała, gdyż jej nogi są skryte przez szatę, ale sunęła z wielką prędkością.

Przejście do dworu.

RASSIEL
Elfka przechodzi przez las i wraca do osady. Jest już mocno po południu.