Kopalnia

Zostawiając mięso koboldów przy ciałach wampir znów chwyta oręż i rusza dalej po licznych tunelach tej starej kopalni.

URULUS
Po chwili ostrożnego marszu przez podziemne korytarze, wampir dociera do rozwidlenia dróg. Jedna prowadzi na zachód, druga na wschód.

Urulus przystanął na chwilę, by przemyśleć decyzję. "Jedna z tych dróg może okazać się pułapką, jednak koboldy nie powinny posiadać jakiś zaawansowanych pułapek. Może i mi uda się taką dostrzec" - pomyślał - "Najwyżej wrócę tu później".
Rusza na wschód.

URULUS
Wampir korczy korytarzem. W końcu natyka się na jakieś dziwne, pancerne drzwi. Leży przed nimi kilka trupów - ale wyglądających na dosyć stare.

Trochę się zaniepokoił widząc trupy (rozumiem, że koboldów?). Podchodzi do drzwi i próbuje je otworzyć.

URULUS
W pierwszej chwili wampirowi wydaje się, że trupy należą do koboldów - jednak po blizszym przjrzeniu się, widzisz, że tylko jeden z nich należy do drobnej istoty - i to raczej nie kobolda, sądząc po resztkach ubrań.
Drzwi są dosyć ciężkie, ale nie zamknięte. Kiedy Urulus je otwiera, jego oczom ukazuje się dziwna sala. Jest cała wyłożona jakimś metalem. Widać tu ślady walki - na posadzke, która lekko popękała w paru miejscach, leżą kości, jest też parę palm krwi - wyglądających na dużo świeższe niż trupy sprzed drzwi.
Bo bokach sali stoją dwa ni to posągi, ni to dwie zbroje. Na jej końcu zaś widać coś w rodzaju postumentu - ale puste.

Wampir dokładnie przeszukuje pomieszczenie, stara się ustalić, jak dawno doszło do potyczki (Jako wampir nie powinienem mieć problemów z określeniem świeżości krwi, prawda?). Dokładnie przygląda się postumentowi i upewnia się, czy nic nie leży na podłodze w jego okolicy.

URULUS
Dziwne. Choć plamy krwi są stosunkowo świeże - a w takich kwestiach nos wampira nie myli - to kości wyglądają na bardzo stare - są pożółkłe i lekko przepróchniały.
Co do postumentu... Kiedy Urulus go ogląda, wyczuwa z tyłu jakiś przycisk.

Mimo obaw wampir decyduje się nacisnąć przycisk.

URULUS
Przycisk wchodzi lekko. Przez chwilę nic się nie dzieje - i nagle tylna ściana zaczyna się rozsuwać. Czyni się to całkiem bezgłośnie, a zanim się stało - nie było widać żadnej rysy.
W powstałym otworze widać korytarz, wyłożony tym samy metalem co sala.

Urulus wyciąga broń na wierzch, po czym wolnym, ostrożnym krokiem rusza zbadać nieznany korytarz.

URULUS
Krocząc korytarzem, najwyraźniej Urulus staje nie w tym miejscu, co trzeba. Nagle ze ściany wyskakuje jakaś rurka i z cichym odgłosem wytrzeliwuje pocisk, który drasnął wampira w ramię.
Urulus widzi już drzwi na drugim końcu korytarza. Przypominają one te, za pomocą których wszedł do poprzedniej sali.

Idzie dalej mając nadzieję, że przycisk otwierający przejście będzie po tej stronie drzwi. Jego kroki są dłuższe, niż dotychczas, ale jeszcze większą uwagę zwraca na miejsce, w którym postawić ma nogę.

URULUS
Kolejny pocisk wystrzeliwuje w stronę wampira. Urulus robi unik - pocisk jedynie ociera się o niego. Colvone przebył około połowę drogi w stronę drzwi.

Ogląda uważnie ów pocisk. Zwraca uwagę na jego długość i kształt.