Las

NARCYZ && RASSIEL
- Ha! - mówi staruszka. - Pytanie, o czym chcielibyście posłuchać?

Czy jest jakaś możliwość przywrócenia komuś odciętej dłoni? -zapytał Nunu.

RASSIEL && NARCYZ
- A chcesz opowieść, czy poradę? - pyta się, z nieco chytrym uśmiechem, staruszka.

Może być nawet i opowieść i porada. Pytaliśmy się już, ale ci których pytaliśmy odpowiadali, że nie można. Może pani wie jak odnowić straconą dłoń?

RASSIEl && NARCYZ
- A w czasie gdy ja będę mówić, wy się napijcie.
Z jednej z szafek wyskakują trzy kubki. Lecą w stronę kociołka i każdy z nich zaczerpuje nieco. Po chwili przed staruszką i jej goścmi znajdują się naczynia wypełnione gorącym, ziołowym naparem.
Babka pociąga łyk, po czym zaczyna mówić.
- Za czasów Wielkiego Mahanim, kiedy bogowie, demony i stwory o jakiś dziś nawet w opowieściach się nie wspomina, żył wielki uzdrowiciel, mag i mędrzec Diancecht. Miał on syna Miacha, który był jego uczniem - pilnym i zdolnym. Choć wielki podziw budził Diancecht, w miarę jak jego syn dorastał wielu przepowiadało, że przerośnie on mistrza. Diancecht radował się z pochwał wobec swojego syna, ale w jego sercu zaczęła też kiełkować zazdrość o niego.
Pewnego dnia do Diancechta przyszedł sam Abiatar, ulubiony generał Molennory. Stracił on rękę w potyczkach z armiami Ślepowidzącego. Poprosił wielkiego uzdrowiciela, aby ten zajął się jego raną. Diancecht długo się głowił - nie potrafił przywrócić Abiatarowi jego własne ręki, ale znalazł inny sposób. Mocą swojego kunsztu stworzył dla niego nową rękę, całą ze srebra, a tak cudownej roboty, że potrafiła ruszać każdym palcem, a jej siła o wiele przewyższała tą, którą miała włąsna kończyna generała. Abiatar podziękował Diancechtowi i w pierwszej chwili był zachwycony jego darem. Jednak wkróce okazało, się srebrna ręka, choć mocarna nie dorównuje zręcznością starej, a to wszak dla wojownika najważniejsze.
Miachowi także nie spodobał się sposób Diancechta, w jaki ten poradził sobie z przywróceniem sprawności Abiatarowi. Wziął więc odcięte ramię Abiatara i przyłożył je do jego barku wypowiadając słowa "staw do stawu, ścięgno do ścięgna". Trzy dni i trzy noce spędził czuwając przy Abiatarze. Pierwszego dnia przyłożył mu rękę do boku, drugiego dnia do piersi, trzeciego dnia nałożył na niego zioła i w końcu Abiatar został uzdrowiony.
Rozdrażniło to Diancechta, który stał się zazdrosny o syna, że jest lepszym lekarzem niż on sam. Wziął miecz i uderzył nim Miacha, aż rozciął mu mięśnie. Jako zdolny lekarz wyleczył go z obrażeń, lecz potem uderzył po raz drugi, tym razem łamiąc kości czaszki. Diancecht i tym razem był w stanie wyleczyć syna i uczynił to. Ale potem ciął go mieczem po raz trzeci i czwarty aż naruszył mózg. I Diancecht nie znał już lekarstwa na taką ranę. Miach umarł, a Diancecht wreszcie zrozumiał, co uczynił - i gorzko zapłakał. Pochował swojego syna z honorami. Na grobie Miacha wyrosło tyle rodzajów ziół ile miał stawów i ścięgien: trzysta sześćdziesiąt pięć. Ponoć mają one moc aby chorym przywracać zdrowie, rannych leczyć ze wszystkich uszkodzeń, a nawet umarłym życie przywracać. Jednak gdzież znajduje się ten grób? Kto to wie.
Staruszka kiwa się do tyłu w fotelu. Po chwili milczenia mówi.
- Gdyby ktoś odnalazł kończynę, którą sporządził Diancecht, albo podobną jej, albo taką stworzył... Albo gdyby odnalazł grób Miacha i cudowne zioła będące jego pośmiertnym dziedzictwem - zapewne mógłby pomóc temu, kto stracił swoją rękę.

Nunu zaś zapytał: A nie jest czasem wiadome Ci, jak skontaktować się z boginią Temerrą?

Chcesz się skontaktować z boginią Nunu? Ja od dawna modlę się do boskiej Fannarel, ale nawet przez tak długi okres nie udało mi się jej zobaczyć ani nawet z nią porozmawiać.

RASSIEL && NARCYZ
Staruszka pociąga kolejny łyk.
- Temerra, ha? Jest tu w okolicy mały sabat. Ha, kółko taneczne. Spotykają się nocami w tym starym kręgu! Ojczulek ze świątyni w miasteczku grzmi z ambony, ale nic sobie z tego nie robią, na Archipelagu Inkwizycja nie ma takiej władzy... A jeśli chodzi o Fanarell... Jest mała elficka osada na drugim końcu lasu. Niewiele o nich wiem, oni i ja nie wchodzimy sobie w drogę, ale może jest tam jakiś kapłan tej bogini? Jednak zastanówcie się dobrze, czy na pewno chcecie zwracać na siebie uwagę Potęg.

A jak mogę dotrzeć do tego sabatu? Chciałbym spróbować się skontaktować, gdyż muszę to zrobić.- rzekł Nunu po czym pociągnął łyk naparu.

RASSIEL && NARCYZ
Staruszka śmieje się.
- To chyba ja powinnam być głucha, a nie ty, chłopcze.... Przecież powiedziałam, że sabaty odbywają się nocami w starym kamiennym kręgu!

-Może się tam wybierzemy Nunu? Teraz akurat mamy dość sporo czasu. Pewnie nie należy oczekiwać miłego przywitania, ale może ich bóg wstawi się za Iskanderem.

Bardzo chętnie, o ile przestanie lać ten przeklęty deszcz - odrzekł Nunu.

NARCYZ && RASSIEL
Faktycznie, jak na razie deszcz ciągle wali w dach. Słychać też gdzieś w oddali okazyjne grzmoty. Kiedy się wyjrzy przez okno, widać niemal ścianę wody.
Staruszka śmieje się.
- ,,Bóg"? No ładnie zaczynacie! Jeśli będziecie mylić jej płeć, to pozyskacie co najwyżej jej gniew!

Nie ja nazwałem boginię Temerrę bogiem, więc co najwyżej gniew spadnie na moją towarzyszkę. Zresztą, szanse na spotkanie z nią są niewielkie, ale warto spróbować.- rzekł Nunu ze spokojem.

NARCYZ && RASSIEL
- Kto z kim przestaje, ten takim się staje! - śmieje się staruszka. - Ale widzę, żeś skrupulatny i zawsze gotów wyjaśnić, kto ponosi winę, tak by kara nie spadła przypadkiem na ciebie - mruczy pod nosem.
Słychać, jak powoli deszcz ustaje. Za oknem widać pierwsze promienie słońca wynurzające się zza chmur.